مدح و شهادت امام هادی علیه‌السلام
سرِ شوریده، دلِ بی سر و سامان داریم از دلِ سوخـته گان شمعِ شبستان داریم به هـوای تو بـمـیـریم اگـر صدها بـار باز هم در هوسِ دادنِ جان، جان داریم خط به خط چشمِ تو،ابروی تو،اعجاز خداست مـا به آیـاتِ اشـارات تو ایـمـان داریـم خنده و گریۀ عُـشاق ز جای دگر است عجـبـا دیـدۀ گـریـان لبِ خـندان داریـم ای جـگـر گـوشۀ دلبـندِ مُعـینَ الضُعَـفا دولتِ عـشقِ تو از شاهِ خراسان داریم غیرتِ شیعه همینجاست در آب و گِلِ ما به دعای خودِ زهراست كه ایران داریم هركجا نامِ شما هست همان كشورِماست مادرت حضرت زهرا به خدا مادرِ ماست شكـرِ این مـادری و مـهـرِ خدادادی را یـاد دادنـد بـه مـا نـغـمـۀ یـا هــادی را با توسل به تو مشـمولِ عـنایت شده ایم ما به دستِ كـلـماتِ تو هـدایت شده ایم ای به مانـند عـلـی جـاذبه و دافـعـه ات چـارده آیـنه جـمع آمده در جـامـعه ات چهـارده نور در این آیـنه بـنـدان داریم چهارده بار در این جامعه قرآن داریم چهارده جامِ مِی وساقیِ كوثر ساقیست چهارده قرن گذشته است كلامت باقیست شـورِ تو كرده به پا دردلِ ما هـنگـامه می رسد دست به دست از تو زیارتنامه وقتِ پابوسِ، زیارت به زیارت هستی در زیارات، عبارت به عبارت هستی این تو هستی كه همیشه همه جا با مائی مشهد و سامـره و كـرب و بلا با مائی حیف، من قدرِ تو را خوب نمی دانم حیف باز هم جامعه را خوب نمی خوانم حیف شب قدر است كه میقاتِ تو را می فهمد مَطلـعُ الفَجـر مناجـاتِ تو را می فهـمد تو مسیحی كه به تصویر دمیدی جان را شیـرِ در پـرده اشاراتِ تو را می فهمد شاهـد شأنِ رفـیعِ تو شهـید است شهید ابنِ سِـكّـیت مـقـاماتِ تـو را می فـهـمد پُـر شد از كـاسۀ تو كـیسۀ زنـدان بانت دشـمنت نـیز كـراماتِ تو را می فهـمد درکِ تنهائی تو بر احـدی آسان نیست سامـرا سخت مصیباتِ تو را می فهمد بارها بر جگـرت داغِ مـصیبت زده اند سورۀ نور،چگونه به تو تهمت زده اند؟ شأنِ تو افضلِ بر ناقۀ صالح بوده است چه كسی دست به تحقیرِ شما آلوده است چه كسی گفت به تو مردِ ریاكار، ای وای داخلِ خانه شدن، از سرِ دیوار ای وای وای بر من كه شما را به عتاب آوردند محـضـرِ آیـۀ تطهـیـر شـراب آوردنـد وای بر من كه به این حالِ خراب افتادم یـادِ زیـنـب وسـطِ بـزمِ شـراب افـتـادم چوب نزدیك شد و قسمتِ زینب شد آه گــفـت: لاحَــولَ و لاقــــوّةَ اِلاّ بــالـلـه |